Naar Londen met ‘trainmanagers’ Tina en Ingrid

In dit artikel:

Om 04:30 strompelt de schrijver met nat rolkoffertje en vriendin naar Amsterdam Centraal om de Eurostar naar Londen te pakken: bestemming Stamford Bridge voor een Chelsea-uitwedstrijd een dag later. De ochtend begint rommelig — collega Lindy ontsnapt ternauwernood aan een beroving, in de rij bij paspoortcontrole circuleren halve misverstanden over Brexit, en een NS International-mail waarschuwt reizigers geen vlees en zuivel mee te nemen vanwege ziekterisico’s, iets waar bijna niemand omheen lijkt te gaan.

De reis maakt indruk vooral door een absurd klein drama rond de treinbemanning: de intercom kondigt twee trainmanagers aan, Tina en Ingrid, maar hun aanwezigheid blijft twijfelachtig. De speakers gebruiken steeds één stem, hun aankondigingen wekken vragen over wie er echt spreekt en of het hele duo wel bestaat — of misschien een AI is. Kort voor Antwerpen stopt de trein even in een tunnel; in de coupé wordt het wachten met humor vergeleken met voetbalteam Ajax. In Brussel lijkt Tina en Ingrid vervangen te worden door Franstalige collega’s, waardoor enkele passagiers een ludieke petitie starten om de trein om te keren en de oorspronkelijke stem terug te halen.

Eenmaal in Londen bezoekt de schrijver Classic Football Shirts in de buurt van Brick Lane, een winkel vol historische Ajax-tenues, en loopt later naar Stamford Bridge waar John Heitinga en een speler persvragen beantwoorden. De schrijver toont begrip voor Heitinga, die het op dat moment zwaar heeft, en sluit af met een luchtige gedachte dat hij — mocht coachen niet lukken — misschien als trainmanager aan de slag kan, samen met Marcel en Alex, waarbij Tina en Ingrid ongetwijfeld instructies zouden geven.

Kortom: een korte, natte en licht chaotische Eurostar-trip naar Londen waarin kleine incidenten, een ongrijpbare trein-crew en voetbalcultuur samenkomen tot een geestige observatie over reizen, identiteit en supportersritueel.